ครูสาวใจดีเมตตากระรอกน้อยพิการที่มักจะเดินหากินบริเวณใกล้ๆ ต้นไม้ข้างๆ หน้าต่างโต๊ะทำงานของเธอ เธอมอบอาหารให้กระรอกน้อยในทุกๆ วันจนกลายเป็นกิจวัตรประจำวัน ด้วยกลัวว่าความพิการจะเป็นอุปสรรคในการหาอาหารและเกรงว่ากระรอกตัวอื่นๆ จะรังแกจนต้องลำบาก ทั้งคู่เริ่มสนิทกันวันไหนที่ครูสาวมาสายเจ้ากระรอกน้อยก็จะเคาะกระจกหน้าต่างทักทายเธอเป็นประจำ วันหยุดพักร้อนระยะยาวของครูสาวก็ใช้ไม่เต็มที่ เพราะด้วยความเป็นห่วงว่าเพื่อนกระรอกน้อยจะหิว เธอจึงมักแวะเข้ามาที่ทำงานของเธอเพื่อให้อาหารแก่กระรอกน้อย จนในตอนนี้กระรอกน้อยกลายเป็นแม่กระรอกมีลูกน้อยถึง 3 ตัวแล้ว
.
"คริสตัล เฮอร์ต้า" (Crystal Hurta) เป็นคุณครูแนะแนวประจำให้กับเด็กๆ ในโรงเรียนมัธยมต้น ที่รัฐเท็กซัส ประเทศสหรัฐอเมริกา เธอเป็นคุณครูที่ทุ่มเทให้กับการทำงานเป็นอย่างมาก บ่อยครั้งที่เธอมักจะพยายามทำตัวให้เป็นเด็กเพื่อจะได้ใกล้ชิดกับเด็กๆ ซึ่งจะทำให้เธอเรียนรู้และเข้าใจวิธีคิดของเด็กๆ นักเรียนของเธอได้มากขึ้นด้วย นอกจากนักเรียนชั้นมัธยมต้นของเธอแล้วเจ้ากระรอกตัวน้อยก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เธอให้ความสำคัญไม่แพ้กัน
.
“บริเวณด้านหน้าโต๊ะทำงานของเธอมีหน้าต่างอยู่บานหนึ่ง ถ้ามองผ่านกระจกหน้าต่างออกไปจะมองเห็นต้นไม้ขนาดใหญ่อยู่ และบนนั้นมีกระรอกหลายตัวที่อาศัยต้นไม้ใหญ่นี้เป็นบ้านของพวกเขา”
คริสตัลกล่าว
.
“เมื่อหลายปีก่อนช่วงแรกๆ ที่เริ่มเข้ามาทำงานที่โรงเรียนแห่งนี้ ฉันมักจะมองออกไปข้างนอกหน้าต่างบานนี้เป็นประจำ และจะพบกับกระรอกหลายตัวที่กำลังวิ่งเล่นและกำลังหาอาหารบนพื้นหญ้าใต้ต้นไม้ใหญ่กิน แต่ฉันสะดุดกับกระรอกตัวหนึ่งซึ่งเธอดูเหมือนจะไม่ค่อยปกติเหมือนอย่างกระรอกตัวอื่นๆ สักเท่าไหร่ ขาหน้าของเธอหายไป ในตอนนั้นฉันรู้สึกเป็นห่วงเจ้ากระรอกน้อยตัวนี้มากกลัวว่าเธอจะถูกรังแกจากกระรอกตัวอื่นๆ และนั่นอาจจะทำให้เธอต้องอดอาหาร ฉันเลยโยนข้าวโพดออกไปทางนอกหน้าต่างเพื่อมอบอาหารให้เธอได้กินอิ่มท้อง ตั้งแต่วันนั้นฉันก็มักจะทำเช่นนี้อยู่เป็นประจำทุกๆ วัน”
คริสตัลกล่าวเสริม
.
.
คริสตัลแบ่งปันอาหารให้กับเจ้ากระรอกน้อยเพื่อให้เธอได้อิ่มท้องในทุกๆ วัน กลายเป็นที่ประจำสำหรับมื้ออาหารอันโอชะของเจ้ากระรอกน้อยพิการและกระรอกน้อยตัวอื่นๆ ก็ตามมาร่วมแจมมื้ออาหารนี้ด้วยเช่นกัน จากใต้ต้นไม้ที่ไกลออกไปเจ้ากระรอกเริ่มรับรู้แล้วว่ามีใครใจดีโยนอาหารมาจากทางหน้าต่าง พวกเขาจึงไปรอรับอาหารที่ข้างหน้าต่างกลายเป็นที่ชุมนุมใหม่ของเหล่ากระรอกตัวน้อยทั้งหลายไปซะแล้ว เป็นเพราะข้าวโพดของคริสตัลวันไหนที่คริสตัลมาทำงานสายปล่อยให้เจ้ากระรอกน้อยรอข้าวโพดของเธอนาน เจ้ากระรอกจะมาเคาะกระจกตรงหน้าโต๊ะทำงานของเธอเมื่อเธอมาถึงที่โต๊ะทำงานเป็นประจำทุกครั้งเหมือนเป็นการทักทายว่า “วันนี้เธอมาสายนะ! วิ่งหน้าตั้งหัวฟูปากซีดมาเชียวนะ! ปล่อยให้ฉันรอนาน ขอข้าวโพดกินหน่อยซิคนสวยฉันหิวแล้วนะ” ในทำนองนั้น เจ้ากระรอกน้อยเริ่มสนิทกับคริสตัลมากขึ้นพวกเขาเริ่มมีการสื่อสารระหว่างกัน (อย่างกับเป็นสโนไวท์คุยกับสัตว์เป็นเจ้าหญิงสวยๆ)
.
ถ้าวันไหนที่คริสตัลไม่ได้มาทำงานเพื่อนร่วมงานที่นั่งโต๊ะข้างๆ ติดกับเธอมักจะเล่าให้เธอฟังว่า
“เจ้ากระรอกน้อยมาเคาะเรียกเธอที่ตรงกระจกใหญ่เลย แล้วก็มองหาเธอตลอดทั้งวันเลยนะ รีบไปดูพวกเขาหน่อยสิ ป่านนี้คงคิดถึงเธอแย่แล้ว”
.
คริสตัลตั้งชื่อให้กับเจ้ากระรอกน้อยขาพิการว่า "สตั๊บบี้" (Stubby) เธอมีความสุขและรู้สึกสดชื่นมากๆ เธอยิ้มอย่างมีพลังในทุกๆ วันเมื่อได้มองเห็นกระรอกน้อยเหล่านั้นได้กินข้าวโพดของเธอในทุกๆ เช้าอย่างเอร็ดอร่อยและมีความสุข มันทำให้เธออิ่มเอมและเบิกบานตามไปด้วย ทำให้เธอมีเช้าวันทำงานที่สดใสและมีพลังในทุกๆ วัน นับจากวันนั้นจนถึงปัจจุบันก็นานกว่า 3 ปีแล้วที่เธอมอบข้าวโพดให้กับกระรอกน้อย พวกเขาสนิทกันและสื่อสารตอบโต้กันอย่างรู้ใจ
.
แม้ในช่วงที่คริสตัลหยุดพักร้อนยาวๆ เธอก็มักจะแวะเข้ามาเยี่ยมเยียนเหล่ากระรอกน้อยพร้อมกับข้าวโพดแสนอร่อยเป็นพักๆ เช่นเคย ถึงแม้ว่ายังไม่หมดช่วงวันหยุดพักร้อนยาวของเธอก็ตาม โรงเรียนแห่งนี้กลายเป็นสถานที่พิเศษสำหรับเธอไปแล้วเพราะเหล่ากระรอกน้อย
.
เมื่อฤดูใบไม้ร่วงปีที่แล้ว แม่กระรอกน้อยขาหน้าพิการสตั๊บบี้ได้ให้กำเนิดลูกน้อยถึง 3 ตัวเลยนะ สตั๊บบี้ก็ไม่ลืมที่จะพาลูกๆ มาแนะนำให้คริสตัลได้รู้จักและแน่นอนคริสตัลเธอก็ยินดีกับสตั๊บบี้ด้วยที่ได้มีครอบครัวที่น่ารักและคริสตัลก็ช่วยดูแลลูกๆ ของสตั๊บบี้ด้วยอีกแรงอย่างเต็มใจจนตอนนี้ลูกของ สตั๊บบี้เติบโตขึ้นแข็งแรงสมบูรณ์แบบและน่ารักเหมือนแม่ของพวกเขา
.
“ตอนนั้นฉันไม่ค่อยแน่ใจว่าเป็นลูกของสตั๊บบี้แต่เมื่อฉันยืนสังเกตอยู่ที่หน้าต่างสักพักจึงแน่ใจ สตั๊บบี้คอยวิ่งตามดูแลลูกๆ ของเธอด้วยความเป็นแม่ เขาโอบกอดและดูแลกันอย่างอ่อนโยนฉันสามารถสัมผัสได้ว่าพวกเขาคือครอบครัวเดียวกัน”
.
“บางครั้งฉันจะได้เห็นสงครามบนสนามหญ้าใต้ต้นไม้ใหญ่นั้นสตั๊บบี้เป็นแม่กระรอกที่แข็งแกร่ง จนบางทีฉันมองข้ามความพิการของเธอไป เพราะบางครั้งฉันคิดว่าเธอแข็งแกร่งกว่ากระรอกน้อยที่ปกติสมบูรณ์เสียด้วยซ้ำ”
.
“และเธอก็เป็นแม่ที่ดุเอาการเลยแหละ ข้าวโพดที่เธอและลูกๆ กำลังกินอยู่ กระรอกน้อยตัวอื่นอย่าได้เข้ามาแหยมลองดีล่ะ เพราะเธอจะเข้าไปไล่ตะเพิด จนต้องวิ่งหนีเตลิดไปทุกตัวเลยเชียว เหอๆ ๆ ๆ” เธอเล่าพลางหัวเราะอย่างมีความสุขที่ได้เฝ้ามองเหล่ากระรอกน้อย
.
เห็นไหมล่ะครับว่าการที่เราได้สร้างความสุขแบ่งปันน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ให้กับสิ่งมีชีวิตหรือคนรอบๆ ข้างนั้นมีคุณค่ามากมายเลยนะ นอกจากใจของเราที่เป็นสุขผู้ที่ได้รับก็เป็นสุขตามไปด้วย จากเจ้ากระรอกน้อยที่พิการและดูเหมือนจะถูกรังแกจนกินไม่อิ่มในวันนั้น วันนี้เธอแข็งแกร่งขึ้นด้วยน้ำใจและเมตตาจากคริสตัลสามารถปกป้องลูกน้องของเธอเองได้และที่สำคัญผู้ให้อย่างคริสตัลเองเธอก็กลายเป็นคุณครูใจดีที่มีความสุขและมีพลังเต็มเปี่ยมที่จะทำงานในทุกๆ วันไปด้วยอย่างไม่รู้ตัว
.
.
.
.
ช่วยกดไลก์ กดแชร์ เป็นกำลังใจให้ Dog’s Clip ด้วยนะครับ
หากมีประสบการณ์ หรือเรื่องราวที่น่าสนใจของเหล่าเพื่อนสัตว์
อย่าลืมส่งมาแบ่งปันด็อกคลิปนะครับ เรื่องราวของคุณอาจสร้างแรงบันดาลใจ
หรือช่วยให้เหล่าเพื่อนสัตว์มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นได้
กดเพื่อเข้าร่วมกลุ่มด็อกคลิป , กดเพื่อส่งเรื่องราวของคุณ หรือติดแฮชแท็ก #dogsclip
..................................................................
บทความโดย dogsclip.com
“บทความถูกรวบรวมและเรียบเรียงขึ้นใหม่ด้วยสำนวนของด็อกคลิป บทความมีลิขสิทธิ์ห้ามมิให้ผู้ใดคัดลอก และ หรือ ดัดแปลงนำไปเผยแพร่ต่อเพื่อสร้างรายได้ก่อนได้รับอนุญาต”
.
.
