เรื่องราวน่าประทับใจนี้เกิดขึ้นกับน้องหมาพิการสายพันธุ์บางแก้ว เพศเมีย อายุ 1 ปี ที่สู้ชีวิตเร่ร่อนดิ้นรนอย่างไม่มีจุดหมายปลายทางบริเวณข้างถนนในจังหวัดเชียงใหม่ โชคชะตานำพาให้น้องหมาได้พบกับอาสาสมัครสาวชาวสหรัฐอเมริกา ดอกเตอร์ลิซ่า ชอง (Dr. Lisa Chong) และ ทาร่า ออสติน (Tara Austin) ขณะเดินทางมาอุทิศตัวเพื่อช่วยเหลือน้องหมาน้องแมวและช้างในอุทยานช้างจังหวัดเชียงใหม่ ช่วงเดือนธันวาคม 2561 แค่เพียงระยะเวลาสั้นๆ ที่พวกเขาได้พบกัน ความเมตตาทำให้ชีวิตที่โดดเดี่ยวของน้องหมาไร้บ้านเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง  วันนี้มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ได้รับโอกาสมีครอบครัวที่พร้อมรักและสามารถดูแลเธอได้ตลอดไป ความหวังที่เคยเป็นเพียงแสงไฟริบหรี่สำหรับอนาคตของน้องหมาไร้บ้าน ในวันนี้แสงไฟนั่นได้ลุกโชนส่องสว่างไสวอย่างมั่นคงราวกับปาฏิหาริย์ ไม่ใช่เพียงแค่โอกาสได้มีชีวิตใหม่แต่โลกทั้งใบของเขากำลังเปลี่ยนไปเป็นโลกใบใหม่ที่สวยงามมีชีวิตชีวาและน่าอยู่ขึ้นได้อีกครั้ง

.

ในวันที่ 2 ธันวาคม 2561 ช่วงเย็นหลังเลิกงานจากการช่วยเหลือสัตว์ที่เขตอุทยานช้างจังหวัดเชียงใหม่  เป็นอีกหนึ่งวันธรรมดาๆ ของเพื่อนรักคนสนิทตั้งแต่วัยเด็ก ด๊อกเตอร์ ลิซ่าและทาร่าอาสาสมัครสาวชาวสหรัฐอเมริกา ทั้งสองกำลังพักผ่อนทานอาหารมื้อค่ำร่วมกัน ในระหว่างนั้นเองทาร่าได้เล่าเรื่องราวประทับใจที่มีต่อ ฟริด้า คาร์โล (Frida Kahlo) จิตรกรหญิงชาวเม็กซิโกที่อุทิศตัวเพื่องานศิลปะให้กับลิซ่าเพื่อนสาวฟังด้วยว่า ฟริด้าประสบอุบัติเหตุรถรางชนกับรถประจำทางที่เธอนั่งโดยสารอยู่  ฟริด้าได้รับบาดเจ็บที่กระดูกเชิงกรานและมดลูกทำให้อวัยวะส่วนล่างมีปัญหาจนล้มป่วยส่งผลให้มีข้อจำกัดทางร่างกาย  แต่ฟริด้าก็ยังคงมีจิตใจที่แข็งแกร่งมีความคิดสร้างสรรค์ ไม่กลัวและไม่ยอมแพ้ยังคงถ่ายทอดงานศิลปะออกมาอย่างสม่ำเสมอ  นอกจากนั่นทาร่าได้กล่าวถึงประโยคหนึ่งของ ฟริด้า คาร์โล ซึ่งทำให้เธอรู้สึกประทับใจมากๆด้วย  ประโยคนั่นคือ  “ฉันยังจำเป็นที่จะต้องมีเท้าไปเพื่ออะไร ถ้าฉันมีปีกที่จะสามารถบินได้ ”  หลังจากมื้ออาหารและเรื่องราวจบลงทั้งสองก็เดินทางกลับที่พัก 

.

ระหว่างทางขณะเดินกลับที่พัก สายตาของอาสาสมัครสาวทั้งสองคนก็ได้พบกับภาพสุดน่าเวทนาบนถนนมืด ๆ แสงไฟจากรถบนถนนส่องสะท้อนให้เห็นน้องหมาพิการตัวหนึ่งที่กำลังพยายามตะเกียกตะกายลากลำตัวท่อนหลังถูไปกับพื้นถนนขณะที่มีการจราจรวุ่นวาย ทันใดนั้นทั้งสองก็รีบวิ่งเข้าประชิดตัวแล้วใช้ตัวเองบังน้องหมาจากรถที่กำลังสัญจรอยู่อย่างไม่ได้นัดหมายด้วยสัญชาตญาณ  ทำให้รถที่กำลังแล่นอยู่บนถนนชะลอความเร็วลง ทั้งสองต้อนน้องหมาเข้าข้างทางเพื่อความปลอดภัย ลิซ่าและทาร่าทดสอบความเป็นมิตรโดยแบ่งขนมให้น้องหมากิน และพบว่าน้องหมามีท่าทีที่เป็นมิตร เขาส่งสายตาออดอ้อนพร้อมกับแสดงอาการดีใจรับรู้ถึงความห่วงใยและหวังดี ทาร่าเดินสอบถามร้านค้าและผู้คนในละแวกนั้นเพื่อถามถึงผู้เป็นเจ้าของแต่ไม่มีใครอ้างสิทธิ์ หลายคนสันนิษฐานว่าน้องหมาน่าจะมาจากภายในวัดซึ่งมักจะมีผู้คนพาน้องหมามาปล่อยทิ้งไว้เป็นประจำ 

.

ลิซ่าและทาร่าโบกรถแท็กซี่ตัดสินใจพาน้องหมากลับไปที่พักด้วยความสงสารโดยไม่ได้สนใจกับสภาพที่ย่ำแย่มาก ๆ ของเธอในตอนนั้น ขณะที่โดยสารอยู่บนรถน้องหมาไม่มีอาการหวาดกลัวเอาแต่จ้องมองออกไปข้างนอกรถตลอดเวลา เธอเข้มแข็งและเป็นนักสู้ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา  ทั้งสองจึงตั้งชื่อให้กับน้องหมาว่า “ฟริด้า” ตามชื่อจิตรกรหญิงที่ทั้งสองพึ่งจะได้กล่าวถึงเธอเมื่อช่วงอาหารค่ำ เมื่อถึงที่พักทั้งสองจึงได้สังเกตเห็นสภาพที่แท้จริงของฟริด้าเธอมอมแมมมากและมีกลิ่นเหม็นอันเกิดจากเศษขยะขณะที่ลากถูกตัวไปตามพื้นถนน อีกทั้งยังมีของเสียจากการขับถ่ายที่ติดอยู่ตามเนื้อตัวและขน ฟริด้าอัมพาตท่อนหลังซึ่งน่าจะเกิดจากการถูกรถชน เธอมีบาดแผลที่ขาหลังและมีขนร่วง ด้วยความเมตตาสงสารลิซ่าและทาร่าจึงไม่ดูดายพาน้องหมาไปพบสัตวแพทย์ทันทีเพราะเกรงจะมีการติดเชื้อที่รุนแรงตามมา

.

.

หลังจากการตรวจร่างกายฟริด้า  สัตวแพทย์วินิจฉัยตามภาพเอกเซเรย์ที่แสดงให้เห็นว่า กระดูกบริเวณเชิงกรานหัก กระดูกบริเวณอุ้งเท้าสองข้างด้านหลังได้หายไป พบแผลมีการติดเชื้อที่บริเวณขาและอุ้งเท้า สัตวแพทย์แนะนำให้ตัดขาของฟริด้าออก แต่ลิซ่าปฏิเสธและต้องการใช้ทางเลือกนั้นเป็นวิธีสุดท้าย เพราะเธอมีความหวังว่าฟริด้าจะกลับมาเดินได้อีกครั้ง ด้วยปัจจัยหลายอย่าง ทั้งเรื่องของอายุที่พึ่งจะครบ 1 ปี ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ร่างกายกำลังมีการเจริญเติบโตดังนั้นกล้ามเนื้อและโครงสร้างกระดูกต่างๆ ยังสามารถพัฒนาและร่างกายยังสามารถซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอให้กลับมาสมบูรณ์ได้อยู่ หากฟริด้าได้รับโอกาสเข้าถึงรักษาและบำบัดด้วยวิธีอื่นๆ ช่วยกระตุ้นควบคู่ไปด้วยโอกาสที่ขาของฟริด้าจะกลับมาเป็นปรกติน่าจะมีมากขึ้นตามไปด้วย ในระหว่างนี้ฟริด้าจะนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลสัตว์ 

.

“ผู้ดูแลให้ชามน้ำกับฟริด้าแต่เธอกลับไม่เข้าใจและไม่รู้วิธีกินเพราะคุ้นชินกับวิธีกินน้ำจากทางเท้า” 

ดอกเตอร์ลิซ่ากล่าว

.

.

ลิซ่าและทาร่าจะแวะเข้าไปเยี่ยมฟริด้าที่โรงพยาบาลเป็นประจำทุกวัน วันละหลายๆ ชั่วโมง น้องหมาเริ่มดูดีขึ้นเรื่อยๆ อาการติดเชื้อก็ไม่พบแล้ว ทำให้พวกเธอมั่นใจว่าเขาจะกลับมาเป็นปรกติได้ การดูแลฟริด้าค่อนข้างต้องอาศัยการเอาใจใส่และต้องใกล้ชิดเป็นพิเศษ ด้วยเหตุผลที่ว่า เธอจำเป็นต้องเปลี่ยนผ้าอ้อมสำเร็จรูปทุกๆ 4 ชั่วโมงและทำความสะอาดแผลบริเวณขาและอุ้งเท้าด้านหลังในทุกๆ วัน  จนกว่าฟริด้าจะกลับมาเดินและช่วยเหลือตัวเองได้ สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ ลิซ่าและทาร่าตระหนักถึงภาระค่าใช้จ่ายจึงพิจารณาหาหนทางสำหรับวางแผนในอนาคตให้กับฟริด้าซึ่งเธอไม่ต้องการให้ฟริด้ากลายไปเป็นภาระเพิ่มเติมให้กับอุทยานและรู้ดีว่าฟริด้าคงจะไม่ใช่ตัวเลือกแรกสำหรับครอบครัวอุปถัมภ์แน่ๆ 

.

.

.

ลิซ่าและทาร่าหาวิธีเพื่อให้ฟริด้าได้ไปอยู่ด้วยกันที่สหรัฐอเมริกาเพื่อให้พวกเธอสามารถดูแลเขาได้ตลอดไป แต่ทว่าพวกเธอต้องเดินทางล่วงหน้าไปสหรัฐฯ ก่อน ซึ่งก่อนจะออกเดินทางพวกเธอซื้อปลอกคอและป้ายชื่อให้กับ ฟริด้าเพื่อเป็นคำมั่นสัญญาว่าพวกเธอจะกลับมารับ พร้อมทั้งพาไปรักษาและมีชีวิตใหม่ที่นั่น

.

.

ลิซ่าติดตามอาการของฟริด้าขณะอยู่ที่สหรัฐอเมริกาอย่างสม่ำเสมอ จนกระทั่งในเดือนกุมภาพันธ์ร่างกายของฟริด้าก็พร้อมสำหรับการออกเดินทางตามกำหนดการในเดือนเมษายนแล้ว

.

ลิซ่ากล่าวว่า

“มันน่าเศร้าที่เธอจะต้องทอดทิ้งบ้านเกิดและสภาพแวดล้อมที่คุ้นชินไปอยู่ในเมืองที่ห่างไกลซึ่งสภาพแวดล้อมแตกต่างและไม่มีคนรู้จัก ฟริด้าอาจจะต้องลำบากกับการปรับตัวบ้างซะหน่อย แต่เชื่อเถอะว่าเธอจะมีชีวิตใหม่ที่ดีขึ้นกว่าเดิมสำหรับที่นั่น”

.

.

ในเดือนเมษายนก่อนกำหนดการเดินทางของฟริด้า ลิซ่าและแฟนหนุ่มออกเดินทางจากประเทศสหรัฐอเมริกา ข้ามน้ำข้ามทะเลเพื่อมารับฟริด้าที่จังหวัดเชียงใหม่อีกครั้ง ทันทีที่มาถึงคู่รักใช้เวลาอยู่นานกับฟริด้าในโรงพยาบาลสัตว์ช่วยกันทำแผลและเปลี่ยนผ้าอ้อมให้กับฟริด้า หลังจากนั้นลิซ่าได้กล่าวคำขอบคุณด้วยความซาบซึ้งใจ สำหรับน้ำใจจากทุกคนที่มีส่วนดูแลและช่วยเหลือฟริด้ามาโดยตลอดเป็นระยะเวลาหลายเดือนขณะที่เธออยู่ที่สหรัฐฯด้วย

.

ก่อนที่ลิซ่าและแฟนหนุ่มจะพาฟริด้าออกเดินทางไกลไปต่างบ้านต่างเมือง และไม่อาจทราบได้ว่าจะได้มีโอกาสกลับมาที่เชียงใหม่อีกครั้งหรือไม่ ลิซ่าเข้าใจความรู้สึกของฟริด้าดีจึงพาเธอเดินทางไปที่วัดเพื่อรับพรและรดน้ำพุทธมนต์จากพระภิสุสงฆ์รูปหนึ่งให้เกิดสิริมงคล อวยชัยสำหรับการเดินทางให้ปลอดภัย มีอนาคตใหม่ในเบื้องหน้าที่ประสบแต่ความสุขและโชคดีเป็นขวัญกำลังใจตามขนบธรรมเนียมแบบไทยๆ นับว่าเป็นความน่ารักของลิซ่าที่ให้ความสำคัญใส่ใจละเอียดอ่อนต่อความรู้สึกของฟริด้าน้องหมาไทยอย่างสุดซึ้ง

.

.

.

ไม่กี่วันต่อมาพวกเขาออกเดินทางมุ่งหน้าสู่ประเทศสหรัฐอเมริกาโดยเครื่องบินโดยสารของสายการบิน EVA Airlines ในชั้น Private VIP ซึ่งเป็นที่นั่งพิเศษราคาแพงทั้งหมดนี้เพื่อความสะดวกสบายและความปลอดภัยของฟริด้าและเพื่อลิซ่าจะได้หมดกังวลใจสามารถมองเห็นและดูแลฟริด้าได้ตลอดเวลา  ในชั้น Private VIP ฟริด้าสามารถนั่งอยู่ข้างๆ กับลิซ่าบนห้องโดยสารได้เลย

.

.

.

.

เวลานานถึง 24 ชั่วโมง การเดินทางไกลกว่า 4,153 กิโลเมตรจากประเทศไทยมุ่งหน้าสู่เมืองลอสแอนเจลิส รัฐแคลิฟอร์เนีย ประเทศสหรัฐอเมริกาก็สิ้นสุดลง พวกเขาถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ หลังจากที่ถึงปลายทางเพียงไม่กี่ชั่วโมงพวกเขาพาฟริด้ามุ่งหน้าต่อไปยังมูลนิธิ Two Hands Four Paws ซึ่งเป็นศูนย์ฟื้นฟูสัตว์ เมื่อทุกอย่างพร้อม ฟริด้าก็เข้าสู่กระบวนการรักษาฟื้นฟูร่างกายในทันที ที่นี่เธอจะได้รับการดูแลรักษาด้วยหลากหลายวิธีทั้งการบำบัดด้วยน้ำ นวด ฝังเข็ม และการฝึกเดินบนพื้นโดยผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทางเพื่อให้เธอสามารถกลับมาเดินได้อีกครั้งก่อนที่ฟริด้าจะย้ายไปอยู่ที่บ้านของลิซ่าในเมืองฮันทิงตัน บีช 

.

.

“เจ้าหน้าที่ใจดีและยินดีที่จะช่วยเหลือ พวกเขาจะติดปีกให้กับฟริด้าเพื่อให้เธอได้โบยบินได้อย่างเต็มศักยภาพ ไปเลย เธอทำได้ ”

ดอกเตอร์ลิซ่ากล่าว ขณะที่อยู่สหรัฐฯ ลิซ่าและทาร่ายังคงช่วยกันดูแลฟริด้าอยู่เช่นเดิม

.

.

ในตอนนี้ลิซ่าและทาร่าใช้เงินสำหรับการช่วยเหลือฟริด้าไปแล้วมากกว่า 400,000 บาท สำหรับโอกาสครั้งที่สองเพื่อฟริด้าจะได้กลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้งนั่นเป็นความโชคดีเพียงหนึ่งในอีกหลายพัน หลายหมื่นชีวิตที่จะได้รับโอกาสดีๆ และได้รับความรักที่ทุ่มเทได้มากมายเพียงนี้ให้กับน้องหมาไร้บ้านแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน จิตใจของเธอช่างงดงามเหลือเกิน

.

ฟริด้านิสัยดีทำตัวน่ารักทำให้เจ้าหน้าที่ภายในศูนย์ฯ ต่างพากันเอ็นดู มอบความรักให้ไม่ขาด นับว่าเป็นการต้อนรับที่อบอุ่นสำหรับน้องหมาไทยในต่างแดนมาก ๆ เลยนะครับ ล่าสุดฟริด้าเพิ่งจะได้รับของขวัญชิ้นพิเศษนั่นคือรองเท้าบูตที่จะช่วยเพิ่มความแข็งแรงให้ขาของฟริด้าสำหรับช่วยในการทรงตัว อีกทั้งยังจะช่วยจัดสรีระบริเวณขาหลังของเธอให้เข้าที่เข้าทางอีกด้วย ของขวัญนี้ไม่ใช้ของขวัญธรรมดาเพราะเป็นผลงานจากความร่วมมือของสัตวแพทย์ ร็อบเบิลส์ (Robles) ผู้เชี่ยวชาญระบบประสาทและสัตวแพทย์ กิลลูว์ (Guillou) ผู้เชี่ยวชาญทางด้านกระดูก ข้อต่อกระดูกและกล้ามเนื้อสร้างขึ้นสำหรับเขาโดยเฉพาะเลยนะ

.

.

ฟริด้าดูเหมือนจะมีความสุขสำหรับชีวิตในวันนี้ขณะมีลิซ่าและทาร่าคอยสนับสนุนอยู่เคียงข้างเป็นเหมือนคนในครอบครัว ส่วนลิซ่าและทาร่าเธอเองน่าจะมีความสุขกว่าใครๆ มากกว่าฟริด้าด้วยซ้ำเพราะเธอกำลังได้เห็นน้องหมาฟริด้าซึ่งเคยถูกทอดทิ้งและไร้ผู้คนใส่ใจให้ได้รับการดูแลเอาใจใส่อย่างดีและตอนนี้เธอมีพัฒนาการที่ดีขึ้นทุกวัน 

.

เมื่อผู้คนรอบข้างลิซ่าและทาร่า, ผู้คนบนโลกออนไลน์ได้ทราบเรื่องราวของฟริด้าต่างช่วยกันส่งกำลังใจมาให้ หลายคนช่วยบริจาคเงินสนับสนุนสำหรับชีวิตใหม่ของฟริด้าในครั้งนี้ด้วย กำลังใจล้นหลามขนาดนี้ ฟริด้าเธอต้องสู้สุดใจเลยนะ หลายคนกำลังเอาใจช่วยเธออยู่ อีกไม่กี่เดือนข้างหน้าเราคงได้เห็นภาพที่เธอวิ่งและกลับไปอยู่กับลิซ่าที่บ้านอย่างมีความสุขนะ 

.

.

ล่าสุดเรื่องราวการได้รับความช่วยเหลือของ ฟริด้า ได้ถูกตีพิมพ์ลงบนหนังสือพิมพ์ the orange county register หรือ OC REGISTER ด้วยนะ 

.

.

ปัจจุบันฟริด้าหายดี เธอกลับมาเป็นน้องหมาบางแก้วที่ร่าเริงสดใส แม้ว่าเธอยังเดินได้ไม่เหมือนเดิมแต่นั่นก็ไม่เป็นอุปสรรคในการใช้ชีวิตของเธอเลย เธอกำลังเริ่มต้นชีวิตที่อเมริกาแล้ว

ลิซ่าและฟริด้าเมื่อ 17 มีนาคม 2564 ที่ผ่านมา

.

สำหรับชาวด็อกคลิปที่อยากจะติดตามให้กำลังใจน้องหมาไทยฟริด้าก้าวสู่ชีวิตครั้งใหม่ ติดตามได้ที่นี่เลยนะครับ 

.

.

.

 

.
ช่วยกดไลก์ กดแชร์ เป็นกำลังใจให้ Dog’s Clip ด้วยนะครับ
หากมีประสบการณ์ หรือเรื่องราวที่น่าสนใจของเหล่าเพื่อนสัตว์
อย่าลืมส่งมาแบ่งปันด็อกคลิปนะครับ เรื่องราวของคุณอาจสร้างแรงบันดาลใจ
หรือช่วยให้เหล่าเพื่อนสัตว์มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นได้
กดเพื่อเข้าร่วมกลุ่มด็อกคลิป , กดเพื่อส่งเรื่องราวของคุณ หรือติดแฮชแท็ก #dogsclip 
..................................................................
บทความโดย dogsclip.com

“บทความถูกรวบรวมและเรียบเรียงขึ้นใหม่ด้วยสำนวนของด็อกคลิป บทความมีลิขสิทธิ์ห้ามมิให้ผู้ใดคัดลอก และ หรือ ดัดแปลงนำไปเผยแพร่ต่อเพื่อสร้างรายได้ก่อนได้รับอนุญาต”

.

.