“ร็อบบี้” (Robbie) คือเด็กชายตัวน้อยที่ต้องเริ่มต้นชีวิตด้วยความโชคร้ายเพราะเขาถูกพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดแท้ ๆ ทอดทิ้งตั้งแต่ในวัยที่ยังไม่ประสา ต้องเผชิญโลกกว้างอดทนสู้กับชีวิตที่อ้างว้างโดดเดี่ยวไม่มีใครคอยปลอบโยน อยู่เคียงข้างและดูแลในวันที่ต้องรับมือกับเรื่องร้าย ๆ ร็อบบี้ต้องกอดตัวเองเมื่อต้องสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายในตอนกลางดึกทุกคืน แต่ทว่าบางครั้งการสะดุ้งตื่นกลับทำให้เขายิ่งเศร้าหนักเมื่อได้พบว่าความจริงที่เจ็บปวดและน่ากลัวกว่า... ร็อบบี้เติบโตในสถานสงเคราะห์เด็ก ที่นั่นเป็นสถานที่พึ่งพิงให้กับเขานานหลายปีและตลอดระยะเวลาเขาก็ได้แต่เฝ้าฝันถึงการได้มีครอบครัวเรื่อยมา...
.
ปกติแล้วเด็กที่ต้องอาศัยอยู่ในสถานสงเคราะห์เป็นระยะเวลานานก็มักจะมีโอกาสน้อยมากที่จะถูกรับอุปการะ ซึ่งก็ดูคล้ายกับสัตว์ไร้บ้านที่อายุมากภายในศูนย์พักพิงสัตว์ นั่นเป็นเพราะผู้รับอุปการะส่วนใหญ่ต้องการรับอุปการะเด็กหรือลูกหมาอายุน้อย แต่ทว่าความจริงทุกชีวิตไม่ว่าจะเป็นช่วงอายุไหน ๆ ก็ล้วนแล้วต้องการมีบ้านด้วยกันทั้งนั้น ซึ่งพวกเขาก็สมควรจะได้รับโอกาสนั้นเช่นกัน
.
อย่างไรก็ตามร็อบบี้เป็นหนึ่งในเด็กจากสถานสงเคราะห์ที่ได้พบกับความโชคดี หลังจากที่ “มาเรีย เฮนรี่ เกย์” (Maria Henry Gay) และสามีของเธอได้ตัดสินใจรับเขามาเป็นบุตรบุญธรรม ร็อบบี้เป็นเด็กดีและฉลาดจึงไม่มีปัญหากับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ในบ้านกับคุณพ่อคุณแม่บุญธรรม พวกเขาเข้ากันได้ดีเลยล่ะ
.
หลังจากร็อบบี้ได้ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหม่กับคุณแม่มาเรียและคุณพ่อบุญธรรมได้ไม่นานนัก มาเรียก็รับอุปการะ “บัฟฟี่” (Buffy) น้องหมาสายพันธุ์พุดเดิ้ลที่มีอายุมากและสภาพร่างกายก็ย่ำแย่เพราะการเจ็บป่วยด้วยหลายโรครุมเร้าตามวัยจากศูนย์พักพิงสัตว์เพื่อเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวและเป็นเพื่อนของร็อบบี้
.
.
ถึงแม้ว่าครอบครัวเกย์จะเพิ่งรู้จักกับบัพฟี่ได้ไม่นานนักแต่พวกเขาก็ดูแลเธออย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยเฉพาะร็อบบี้ที่คอยเอาใจใส่ดูแลเธออยู่ไม่ห่าง หลังจากนั้นไม่นานนักทั้งสองก็กลายมาเป็นเพื่อนสนิทของกันและกัน ทั้งสองมีอะไรหลาย ๆ อย่างที่คล้ายกันโดยเฉพาะประสบการณ์การรอคอยความรักจากใครสักคนที่พร้อมจะรักและห่วงใยด้วยหัวใจอย่างแท้จริง ความใส่ใจจากทุกคนในบ้านหลังใหม่ทำให้บัฟฟี่รับรู้ได้ถึงความรักที่บริสุทธิ์ ซึ่งนั่นช่วยทำให้เธอเริ่มส่ายหางมีความสุขได้มากกว่าตอนที่ต้องนอนอยู่ในคอกเลี้ยงแคบ ๆ ลำพังที่ศูนย์พักพิงสัตว์
.
บัฟฟี่ใช้ชีวิตช่วงบั้นปลายของเธออยู่ในครอบครัวที่อบอุ่นเรื่อยมา มีความสุขและมีทุกข์บ้างจากสังขารที่ร่วงโรยตามอัตภาพ... กระทั่งผู้ปกครองได้พาบัฟฟี่ไปตรวจสุขภาพในช่องปากและวางแผนจะขูดหินปูนให้กับเธอ ซึ่งก่อนจะไปถึงขั้นตอนนั้นสัตวแพทย์ก็ต้องตรวจเลือดให้กับเธอเสียก่อนเพื่อให้แน่ใจว่าร่างกายจะพร้อมรับการรักษาและวางยาสลบ ซึ่งการตรวจเลือดในวันนั้นทำให้ครอบครัวของบัฟฟี่ได้ทราบเรื่องน่าเศร้าจากสัตวแพทย์หลังจากที่ผลเลือดของบัฟฟี่แสดงชัดว่ามีความผิดปกติที่ร้ายแรงเกิดขึ้นในร่างกายของเธอ
.
บัฟฟี่ป่วยเป็นโรคไตวายเรื้อรังระยะสุดท้าย ซึ่งไม่มีโอกาสรอดและชีวิตของเธอก็อาจจะอยู่ได้นานที่สุดไม่เกิน 1 เดือนเท่านั้น อย่างไรก็ตามสัตวแพทย์ได้อธิบายว่าช่วงเวลาที่เหลือนั้นจะเป็นช่วงเวลาแห่งความทุกข์ทรมานเพราะอาการของเธอจะแย่ลงเรื่อย ๆ เริ่มจากมีอาการอ่อนเพลีย มีแผลในช่องปาก ช่องปากมีกลิ่นเหม็นคล้ายปัสสาวะ กินอาหารไม่ได้และอาเจียน หากโชคร้ายมีของเสียคั่งในเลือดมากก็จะทำให้เธอมีอาการชักดิ้นทุรนทุรายจนหมดสติได้ และอาการก็จะทวีความรุนแรงหนักขึ้นเรื่อย ๆ มีอาการชักวันละหลาย ๆ ครั้ง เธอจะทรมานมาก ๆ กระทั่งร่างกายทนรับไม่ไหวและสิ้นใจตายไปในที่สุด...
.
แน่นอนว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นนั้นเป็นความเลวร้ายอย่างที่สุดที่ผ่านมามีผู้ปกครองหลายรายรับไม่ไหวต้องทนอยู่กับความรู้สึกย่ำแย่ราวหัวใจกำลังจะแตกสลาย บางรายหนักกว่าเมื่อภาพที่เลวร้ายกลายเป็นภาพจำและมักจะหวนมาทำร้ายความรู้สึกจนกระทบกระเทือนจิตใจรุนแรงกลายเป็นโรคซึมเศร้าและกลัวการมีสัตว์เลี้ยงไปตลอดชีวิตก็มี...
.
ครอบครัวเกย์ปรึกษาสัตวแพทย์ก่อนจะตัดสินใจทำในสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อบัฟฟี่นั่นคือการปล่อยให้เธอจากไป ไม่ขอยื้อและพยายามรั้งเธอเอาไว้ให้ต้องเจอกับความทุกข์ทรมานที่กำลังจะเกิดขึ้น...
.
“สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเธอในตอนนี้ก็คือปล่อยให้เธอจากไป ก่อนที่ความเจ็บปวดทรมานจากโรคร้ายจะทำร้ายเธอไปมากกว่านี้”
มาเรียกล่าว
.
อย่างไรก็ตามคุณแม่มาเรียต้องการให้ร็อบบี้ลูกชายที่สนิทกับบัฟฟี่มากที่สุดมีส่วนในการตัดสินใจในเรื่องนี้ด้วย เธอจึงขับรถไปรับเขาจากที่โรงเรียนก่อนจะเดินทางกลับมาที่คลินิกสัตว์อีกครั้ง หลังจากที่คุณแม่มาเรียได้อธิบายเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับบัฟฟี่ให้กับร็อบบี้ฟัง เขาก็เข้าใจทุกอย่างทันที... ร็อบบี้ไม่ต้องการให้บัฟฟี่เพื่อนที่เขารักต้องทรมานและขอเพียงแค่เป็นคนอุ้มบัฟฟี่เพื่อนที่แสนดีเอาไว้ก่อนที่ลมหายใจสุดท้ายของเธอจะมาถึง เพื่อมอบโอบกอดสุดท้ายที่อบอุ่นและปลอดภัยที่สุดปลอบประโลมกล่อมเธอให้ผ่อนคลายได้นอนหลับฝันดีจากไปอย่างสงบและเป็นสุข ซึ่งสิ่งนี้คือการทำหน้าที่ของคนในครอบครัว
.
และแล้วช่วงเวลาที่ยากที่สุดก็เดินทางมาถึง... ร็อบบี้กล่าวคำร่ำลาเพื่อนสี่ขาแสนดีที่มีอะไรหลาย ๆ อย่างคล้ายกันและอีกสิ่งสำคัญในชีวิต เขากอดเธอเอาไว้พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยหัวใจที่พยายามเข้มแข็ง ในตอนนั้นหูของบัฟฟี่ยังคงได้ยินเสียงเธอเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าร็อบบี้ และทันทีที่เห็นว่าเพื่อนที่แสนดีกำลังร้องไห้เสียใจอยู่เธอก็ใช้แรงเฮือกสุดท้ายดันตัวเองลุกขึ้นแล้วใช้ลิ้นเลียน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มร็อบบี้อยู่ แม้บัฟฟี่จะใกล้หมดแรงเต็มทีก็ยังฟืนลุกขึ้นมาปลอบประโลมคนที่เธอรัก หลังจากนั้นอีกไม่กี่วินาทีถัดมาบัฟฟี่ก็ค่อย ๆ อ่อนแรงทิ้งตัวลงนอนบนตักและอ้อมกอดของร็อบบี้ก่อนจะหลับไปตลอดกาลอย่างสงบ...
.
ครอบครัวเกย์รู้สึกเสียใจกับการสูญเสียสมาชิกสี่ขาอย่างบัฟฟี่อย่างที่สุดแม้ว่าพวกเขาจะมีช่วงเวลาร่วมกันไม่นานนัก อย่างไรก็ตามพวกเขาก็รู้ว่านี่เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุดแล้ว...
.
“ระหว่างทางกลับบ้านฉันบอกกับร็อบบี้ว่าฉันภูมิใจในตัวเขามากที่เข้าใจถึงความสำคัญของการรับอุปการะสัตว์เลี้ยงที่มีอายุมาก ซึ่งนั่นคือการทำให้ช่วงบั้นปลายชีวิตของพวกเขามีความสุขมากที่สุดและพร้อมที่จะเรียนรู้เพื่อที่จะปล่อยมือเมื่อวาระพวกเขามาถึง ไม่ต้องทุกข์ทรมานอีก”
มาเรียกล่าว
.
มาเรียพยายามจะอธิบายความหมายและความสำคัญของการรับอุปการะน้องหมาอายุมากที่มีโรคร้ายรุมเร้าซ้ำต้องถูกครอบครัวทอดทิ้งให้โดดเดี่ยวในศูนย์พักพิงสัตว์ให้หลายคนเข้าใจว่า พวกเขามีชีวิตที่น่าเศร้าแม้แต่คนรักสัตว์เองก็ไม่อาจจะยื่นมือเข้าไปช่วยพวกเขาได้ทั้งหมด ต้องปล่อยให้พวกเขาถูกระบบศูนย์พักพิงสัตว์ดูแล ซึ่งหลายแห่งดูแลได้ไม่ทั่วถึงและหลายแห่งมีนโยบายควบคุมจำนวนด้วยการการุณยฆาตหากไม่มีผู้อุปการะตามเวลาที่กำหนด ขณะที่หลายแห่งดูแลสัตว์ไร้บ้านจนกว่าจะถึงวาระสุดท้าย แต่อย่างไรก็ตามหากสัตว์ไร้บ้านเหล่านั้นเจ็บป่วยด้วยโรคร้ายส่วนใหญ่ก็มักไม่ได้รับการดูแลเสมือนคนในครอบครัว หรือบางตัวที่ป่วยหนักมาก ๆ ก็มักจะถูกการุณยฆาตเช่นกัน ทั้งนี้เพื่อให้มีที่ว่างเหลือสำหรับน้องหมาไร้บ้านตัวอื่น ๆ ต่อไป...
.
น้องหมาไม่ควรถูกครอบครัวทอดทิ้งโดยเฉพาะน้องหมาที่มีอายุมาก ชีวิตบั้นปลายที่โดดเดี่ยวสิ้นหวังในคอกเลี้ยงแคบ ๆ ต้องดิ้นทุรนทุรายอดทนกับความเจ็บปวดจากโรคร้ายไร้ครอบครัวคอยห่วงใยใส่ใจดูแล และสุดท้ายก็ต้องจากไปอย่างไร้ค่าไร้ตัวตนตามลำพังในคอก นับว่าเป็นวาระสุดท้ายที่โหดร้ายและน่าเศร้าอย่างที่สุด....
.
“ผมรู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไรเมื่อไม่ได้รับความรักและการดูแลจากคนที่เรารัก ผมไม่ต้องการให้สัตว์เลี้ยงตัวไหนของผมต้องรู้สึกแบบนั้น เป็นเรื่องน่าเศร้าที่ต้องส่งเธอไปสวรรค์ แต่ก็คงเป็นวันที่มีความสุขสำหรับเธอมากเช่นกัน ขอบคุณที่ภูมิใจในตัวผมนะ”
ร็อบบี้ตอบกลับคุณแม่ของเขา
.
มาเรียและสามีเสียใจมากที่น้องหมาที่พวกเขาเพิ่งรับอุปการะได้ไม่นานต้องจากไป แต่ร็อบบี้ก็ได้เตือนคุณพ่อคุณแม่ของเขาเสมอว่าไม่สำคัญว่าเราจะเลี้ยงน้องหมามานานขนาดไหนแต่สิ่งสำคัญคือ "เรารักเธอมากแค่ไหนต่างหากล่ะ"
.
“คุณพ่อกับคุณแม่รู้จักผมได้แค่สองปีเอง แต่คุณพ่อกับคุณแม่ก็รักผมมากเหมือนกับว่าดูแลผมมาตั้งแต่ผมเกิด ใช่ไหมครับ”
ร็อบบี้กล่าวกับคุณพ่อคุณแม่ของเขา
.
ครอบครัวเกย์ยืนยันว่าพวกเขาจะยังคงรับอุปการะน้องหมาที่มีอายุมากต่อไป และพร้อมมอบความรักให้กับสัตว์ด้อยโอกาสที่น่าสงสารเหล่านั้นอย่างที่พวกเขาสมควรจะได้รับ
.
.
.
.
ช่วยกดไลก์ กดแชร์ เป็นกำลังใจให้ Dog’s Clip ด้วยนะครับ
หากมีประสบการณ์ หรือเรื่องราวที่น่าสนใจของเหล่าเพื่อนสัตว์
อย่าลืมส่งมาแบ่งปันด็อกคลิปนะครับ เรื่องราวของคุณอาจสร้างแรงบันดาลใจ
หรือช่วยให้เหล่าเพื่อนสัตว์มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นได้
กดเพื่อเข้าร่วมกลุ่มด็อกคลิป , กดเพื่อส่งเรื่องราวของคุณ หรือติดแฮชแท็ก #dogsclip
..................................................................
บทความโดย dogsclip.com
“บทความถูกรวบรวมและเรียบเรียงขึ้นใหม่ด้วยสำนวนของด็อกคลิป บทความมีลิขสิทธิ์ห้ามมิให้ผู้ใดคัดลอก และ หรือ ดัดแปลงนำไปเผยแพร่ต่อเพื่อสร้างรายได้ก่อนได้รับอนุญาต”
.
.
